چند روز پیش از شلمچه، قطعه ای از بهشت که شهدا برای موندنم تو اونجا اشکمو دراوردن برگشتم.

دلم خیلی گرفته واسه لحظه به لحظه حضورم در کنارشهدا، جایی که خیلی حرفا واسه گفتن داری و غروبش خیلی غم انگیزه و به یاد می مونه، جایی که بوی چادر خاکی مادرمون فاطمه ی زهرا(س)رو میتونی استشمام کنی ،

جایی که وقتی رو خاکش می شینی باهات انس می گیره و آرامش خاصی تمام وجودتو می گیره، جایی که خیلیا غروب شلمچه اونجا بودن و موقع برگشت نمی تونستن دل بکنن گویی پاها توان راه رفتن ندارن،

جایی که دوس نداری با کفش رو خاکش پا بذاری،جایی که کربلای ایرانه و مشهدالرضای شهدا، آرزوی هممونه که یه روزی بریم حرم اربابمون یاحرم امام رضا(ع).

به شلمچه که میرسی وقتی از اتوبوس پیاده میشی و پاتو رو خاک شلمچه میذاری سریع میری کنار فنس ها یا رو به کربلا می شینی و شروع می کنی به درد و دل کردن با شهدا،

آخه شلمچه نزدیکترین خط مرزی به کربلاست و حدود ۲ ساعت و نیم با کربلا راه داره یه زیارت عاشورا میخونی و از همون جا با اشک چشم یه سلام به امام حسین (ع) میدی و بهش میگی آقا جون درسته دعوتم نکردی بیام کربلا و بین الحرمینتو ببینم ولی اومدم کربلای ایران و بوی کربلاتو احساس میکنم و اینو مدیون لطف خدا و دعوت شهدامیدونی... خلاصه اینارو گفتم تا بدونی کجا بودیم،

و انشاا... عزیزانی که تا حالا نرفتن بدونن به چه مکان مقدسی میرن...

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند

گر عاشق صادقی ز مردن نهراس
مردار بود هر آنکه او را نکشند

«بسم رب الشهداء و الصدیقین»

                  شلمچه!

سکوتت درمان فریاد بی صدا و غروبت درمان وجود بی طلوعم هست...

خوشا به حالت که خدایت چنین عزتی برایت رقم زده!

                  گـر تـو داری هـوس کـرب و بـلا بـسـم الله...

    شـهـیـدان زنـده انـد، الله اکبـر...

         عشق یعنی استخوان یک پلاک

                                            سالا تـنهای تـنها زیر خاک...

جاناني و جان برتو سپرديم و نمرديم                   در حرم نگاه  تو فسرديم و نمرديم

نقش است به پيشاني چين خورده زغيرت        ماجان به در از داغ تو برديم و نمرديم

ابرو گره در هم زده چشمان شفق رنگ           دندان به لب خويش فشرديم و نمرديم

اقبال نگون بخت نگر كين همه سر را               تا مرز قدم هاي تو برديم و نمرديم

ظرف دل بي حوصله جوش آمدو سررفت          خون دل جاري شده خورديم و نمرديم

يك عمر نفس آمد و برگشت و به تسبيح             سن دل بي عار شمرديم و نمرديم

ما زنده به عشقيم كه با عشق بميريم              صد مرتبه از داغ تو مرديم و نمرديم

ك خود راه گريه بست
تا اينكه اشك آمد و برگونه اش نشست

آنقدر گريه كرد كه افتاد روي ميز
مانند يك پرنده كوچك دلش شكست

اين بار، با ستاره و شب جمله اي بساز
سارا، اشاره كرد به آن راه دوردست

ده سال مي شود پدرم رفته آسمان
خانوم اجازه! رفته ولي برنگشته است

خانوم، خنده اي زد و پرسيد: دخترم!
در جمله هاي ناقصت اصلاً ستاره هست؟!

ترسيده بود نمره اش اين بار كم شود
خانوم! شب...!؟ دو مرتبه بالا گرفت دست...
خانوم اجازه! هيچ شبي بي ستاره نيست
شايد سكوت جمله من بي ستاره است

اما درست وقت نوشتن دم سحر
بابا ستاره بود و در جمله مي نشست...

        رقص رقصي بي امان، درهاي وهوي آتش است
        مرد، تنها با خدايش روبه روي آتش است
       او سياوش نيست آيا،با نگاهي ملتهب؟
       آتش عشق است در رگهاي او جاري شده ست
       او كه خونش تا هميشه آب روي آتش است
       بي كمان از آب و خاك و آتش او را آفريد
        اينكه آن خاك عشق و اينكه اوي آتش است
        دارد اين آتش دوباره سخت مي سوزد، مگر
        بال هاي شرقي ققنوس روي آتش است!
        باز آتش شعله شعله اشك مي ريزد، هنوز
        مرد خاكستر شده بغض گلوي آتش است...

آه! اي درخت زخمي زيتون بلند شو
زخمي ترين تيغه ي صهيون بلند شد
اي نخله هاي دجله براي تو بي قرار
اي اشك هاي سرخ تو كارون، بلند شو
اي ديرپاي سبز هميشه در اهتزاز
اي بي شكيب بوي تو جيحون بلند شو
بي تو بهار نقش زمستان ديگريست
اي حال باغ بي تو دگرگون بلند شو
با «غزه» از دوباره شكفتن سخن بگو
از سرخ سرخ بستر پر خون بلند شو
«قانا» به كوه قامت تو تكيه داده است
اي شانه هاي تكيه ي گردون بلند شو
يك تيشه گر زدند تو صد ريشه تازه كن
آه اي درخت زخمي زيتون بلند شو!

صبح تا شب بي قرار شب دو چشم اشكبار
گونه ات تر مي شود مادر شب زنده دار
مي چكد بر دامنت نم نم و بي اختيار
باغچه از داغ تو لاله آورده به بار
آسمان شب كبود آسمان روز تار
بسته راه ماه را پنجره ديوار وار
زخم هاي با نك حرف هاي زخم دار
مي زند بر سينه غم گريه دار لاله زار
در گذشت لحظه ها مي شماري بي شمار
فصل ها را با خزان ابرها را با بهار
چارده قرني شده چارده سالي كه يار...
ماند از او پيش تو عكس هاي يادگار
دلخوشي ها رفت با رفتنش از اين ديار
چشم تو مانده به راه انتظار و انتظار
بازهم دلواپسي باز هم اميدوار ...